05/12/2003 Ηρακλής Μαραγκάκης – 06/12/2008 Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
Ένα σύντομο ιστορικό της δολοφονίας του Ηρακλή και των γεγονότων που ακολούθησαν, από το Candia Alternativa: http://goo.gl/mcua4
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία
–μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες
με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν
λεκέδες στη δική σου.Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο
όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις
στον ίσιο δρόμο.Φοβάμαι,
φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.Φέτος
φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Μανώλης Αναγνωστάκης
“Φοβάμαι”
Χαιρετίζουμε τις μαζικές αντιδράσεις των οπαδών στα γήπεδα ενάντια στην κοινοβουλευτική Χούντα της κυβέρνησης των ανδρείκελων της διεθνούς τραπεζικής μαφίας και στην εξαθλίωση που θέλουν να μας επιβάλουν.
Οι οπαδοί δεν είναι πρόβατα, είναι πολίτες της ίδιας κοινωνίας και βιώνουν τα ίδια προβλήματα.
Ας γίνει αυτό το κύμα ενα Τσουνάμι που θα τους πνίξει!
Περί βίας…
Κάθε φορά που η βία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο γεμίζει ο κόσμος από διάφορους “σοκαρισμένους” που “πέφτουν από τα σύννεφα”, “θλίβονται” το ένα λεπτό και το αμέσως επόμενο ζητάνε ή υπόσχονται “μέτρα”, «κάθαρση», «μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκκαλο» και άλλα φαιδρά. Η έξαρση της βίας δεν είναι παρά αποτέλεσμα της κοινωνικής εξαθλίωσης, της πολιτικής κατάρρευσης, του σκοτεινού παρόντος αλλά και ενός μαύρου μέλλοντος που φαντάζει σίγουρο.
“Το όπιο του λαού”
Η βία στα γήπεδα είναι ένα κομμάτι της συνολικής βίας που παράγει η κοινωνία. Το ότι συναντά πρόσφορο έδαφος στους “οπαδούς” οφείλεται στο γεγονός ότι το ποδόσφαιρο σκόπιμα λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης των μαζών στην Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια. Δεν είναι υπερβολικό να αναφέρουμε πως το ποδόσφαιρο αποτελεί κομμάτι του μηχανισμού χειραγώγησης τον οποίο το σύστημα χρησιμοποιεί ειδικά σε δύσκολες περιόδους κοινωνικών αναταραχών. ( Π.χ.: ευρωπαϊκή πορεία του ΠΑΟ επί χούντας, “αποκάλυψη” της μαφίας των στημένων εν μέσω κρίσης)
“Εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτοί σκοτώνονται για τις ομάδες”
Όχι. Σκοτώνονται για τις ομάδες γιατί ο κόσμος πάει κατά διαόλου. Η αιτίες οι οποίες οδηγούν ένα νέο άνθρωπο στη βία του “μαγικού κόσμου του ποδοσφαίρου” είναι οι ίδιες που γεννούν τα σημερινά κοινωνικά αδιέξοδα Η απογοήτευση ενός νέου στις μέρες μας βλέποντας τα χειρότερα να έρχονται, τον οδηγεί στην εξατομίκευση, στον ψυχολογικό εγκλεισμό. Η εξατομίκευση οδηγεί στην πραγματική ανάγκη για ένταξη σε ένα σύνολο με κοινά χαρακτηριστικά. Η αναζήτηση ταυτότητας κάτω από την “ομπρέλα” του οπαδισμού αποτελεί διέξοδο.
“Καλώς ήρθες στο Σύνδεσμο…”
Όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, το γήπεδο αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας και εκεί μέσα μπορεί κανείς να συναντήσει πληθώρα ιδεών, αντιλήψεων, πρακτικών κλπ. Ένα από τα σημεία όμως που το διαφοροποιεί (σε σχέση με αλλά κοινωνικά πεδία), είναι η ζωντάνια, ο ενθουσιασμός, η παθολογική και ανιδιοτελής (όχι πάντα) αγάπη για τη φανέλα, ο (καλός ή κακός) «φανατισμός», και πολλά άλλα. Τα πέταλα των οργανωμένων, φαντάζουν για χιλιάδες νέους οάσεις, ενασχόλησης με κάτι όμορφο, με κάτι παραγωγικό μέσα στην μαυρίλα του σήμερα. Από τη δημιουργία “έργων τέχνης” στα πανό, τις χορογραφίες στην κερκίδα, μέχρι και τη σύνθεση και εκτέλεση μουσικής και στίχων στα συνθήματα. Αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους που ένας πιτσιρικάς θα επιλέξει την μπάλα για την ¨κοινωνικοποίηση¨ του, που θα ¨μπει στη φάση¨ και θα γίνει μέλος ενός συνδέσμου.
“ΠΑΕ, Χαζοί, Νεοναζί …”
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι στις τάξεις των οργανωμένων οπαδών (όλων σχεδόν των ομάδων) κρύβονται πολλές παγίδες. Είναι γνωστό, αρκετά χρόνια τώρα, ότι το γήπεδο αποτελεί το μοναδικό ουσιαστικό πεδίο «παρέμβασης» οργανωμένων ακροδεξιών , νεοναζιστικών, παρακρατικών ομάδων . Είναι ο μοναδικός χώρος (αφού η κοινωνία τους έφτυσε) που τους παίρνει να χύνουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο και τη μισανθρωπιά τους. Μέσα από πρακτικές στρατικοποίησης (μαγκιές, τσαμπουκάδες, “κέρατα”) και αυστηρής ιεραρχίας (ανάθεση «αποστολών» στους νέους, αρχηγιλίκια από τα “μεγάλα κεφάλια”) προσελκύουν και ¨ψαρεύουν¨ πιτσιρίκια, τραβώντας τα στον φασιστικό τους οχετό.
Αυτούς τους οργανωμένους στρατούς έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον και οι παράγοντες/ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, προς εξυπηρέτηση φυσικά ιδίων συμφερόντων. Τους έχουν στηρίξει, τους έχουν υποθάλψει και είναι γνωστά και πολλά τα παραδείγματα.
Εnd of The Show
Τα τελευταία τραγικά γεγονότα τυφλής βίας στο Ηράκλειο (δεν είναι η πρώτη φορά) με αποκορύφωμα τον θάνατο ενός νέου μετά από σύγκρουση με άλλους συνομηλίκους του με πρόφαση το “οπαδιλίκι” ανέδειξαν την εκρηκτική κατάσταση που επικρατούσε τους τελευταίους μήνες στους δρόμους της πόλης .
Αναλύσεις για τους λόγους και τα αίτια μπορούν να γίνουν πολλές. Τις αφήνουμε στο μιντιακό συρφετό των τηλε-περσόνων που θα ασκηθούν πάλι σε μακροβούτια στη θάλασσα της σπέκουλας, του ψεύδους και της υποκρισίας.
Το αποτέλεσμα το ίδιο: Ένας στο χώμα, πολλοί στη φυλακή.
Υπάρχουν όμως στις τάξεις των οργανωμένων (και όχι μόνο) οπαδών και φιλάθλων, πολλοί που έχουν μια διαφορετική οπτική για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, το οπαδικό κίνημα και την κοινωνία γενικότερα. Αντιλαμβανόμαστε πως η μοναδική μας ελπίδα για να τα καταφέρουμε ως κοινωνία να αντεπεξέλθουμε στην κρισιμότητα των συνθηκών και να αντισταθούμε σε όσα μας ετοιμάζουν, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας, είναι να βρούμε όσα μας ενώνουν και να αφήσουμε στην άκρη όσα μας χωρίζουν.
– Στις κερκίδες “αντίπαλοι”, στους δρόμους μαζί –
Αφιερωμένο:
Χρεωμένος μια λαθραία ηλικία έπ’ αόριστον
Χαμάλης κάποιας βραχνιασμένης άπαιχτης φωνής
Με μια θολούρα δεν τελειώνει σύνδρομο αχώριστο
Τα όνειρα σου πάγωσες
Και τα όνειρά σου πάγωσες στην αγωνία μιας πληγής
Και τα όνειρα σου πάγωσες στην αγωνία μιας τυφλής αναμονής
Ψάχνοντας για λεύτερους και ζωντανούς ανθρώπους
Κρατάς κρυμμένα αποθέματα μοναξιάς
Κρυμμένος πίσω από βιταλια τρίφυλλα που γυρίζουν
Την αμνησία κυνηγάς
για μόνη λύση σιγουριάς
( Εν Πλω – Φα#)
Στάλθηκε στο mail της συλλογικότητας η εξής πρόσκληση:
“Οι Εκδόσεις Απρόβλεπτες το περιοδικό HUMBA! και ο Γάλλος συγγραφέας Sebastien Louis σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου “Το φαινόμενο των ultras στην Ιταλία. Χρονικό του κινήματος οπαδών ultras από το 1968 ως το 2009”
Το βιβλίο «Το φαινόμενο των ultras στην Ιταλία» εξετάζει, ιστορικά και κοινωνικά, τη γέννηση, την πορεία, την ακμή και την παρακμή του κινήματος των οργανωμένων οπαδών στη γείτονα χώρα μέσα από την έρευνα και μελέτη του συγγραφέα και τις συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών του κινήματος.
Ο Sébastien Louis διεξάγει εδώ και πολλά χρόνια έρευνες πεδίου στα ιταλικά γήπεδα. Εδώ σκιαγραφεί το συναρπαστικό πορτρέτο ενός κινήματος που αντανακλά την εξέλιξη της πολιτικής και κοινωνικής σκηνής στην Ιταλία, χωρίς όμως ν’ ανάγεται σε αυτή. Η ματιά που ρίχνει στο φαινόμενο των ultras μάς οδηγεί πολύ πέρα από τα αναγωγιστικά κλισέ περί βίας και πολιτικού εξτρεμισμού μέσα στα γήπεδα. Αποκαλύπτει τις διαφορετικές φάσεις του από το ξεκίνημά του, τις εσωτερικές εντάσεις του, αλλά και τα πιο βαθιά και κρυφά κίνητρά του.
Σάββατο 03 Σεπτεμβρίου 2011 – 20.00 – Χώρος πολιτισμού @ρουφ – Κωνσταντινουπόλεως 10 και Ανδρονίκου – Ρουφ Γκάζι.”
Εμείς να προσθέσουμε για το ιταλικό οπαδικό κίνημα, πως πρόκειται για τη γενέτειρα των ULTRAS όπου και πρωτοεμφανίστηκαν το 1968. Πρόκειται για τους οπαδούς εκείνους που οργανώθηκαν στις κερκίδες, στηρίζοντας την ομάδα τους παντού, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, αποδεικνύοντας πως η ζωή του οπαδού είναι μία στάση ζωής. Το κίνημα των ULTRAS σχετίζεται άμεσα με τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία, χωρίς ωστόσο να ταυτίζεται απόλυτα. Είναι αυτό που λέμε “καθρέπτης της κοινωνίας”.
σχετικά links:
To ποδόσφαιρο στην Αφρική (“εκδόσεις απρόβλεπτες”-συλλογική έκδοση)
Το ζήσαμε και αυτό! Τι άλλο έχουν να δουν τα μάτια μας…
Φρίκη, απόγνωση, εκδρομές, ανακούφιση… Πλέον με καθαρό μυαλό μπορούμε να βάλουμε κάτω κάποια πράγματα.
Καταρχάς με όλα αυτά που διαδραματίστηκαν μπροστά στα μάτια μας, πώς είναι δυνατόν η άνοδος να αφήσει γλυκιά ανάμνηση στο φιλμ του μυαλού μας;
Αυτές τις 12 μέρες των play off όπως και όλες τις προηγούμενες από τη στιγμή που η ΕΠΟ ανακοίνωσε πως δε μας χορηγεί άδεια για τη συμμετοχή στα μπαράζ, δε θέλουμε ούτε να τις θυμόμαστε. Κρατάμε μόνο τη συσπείρωση, την ενότητα του κόσμου του ΟΦΗ, που για μια ακόμα φορά τον κράτησαν ζωντανό.
Η αδικία αυτό το διάστημα με τη σέσουλα, αλλά από το σύστημα των στημένων, των ξεπλυμένων και του λαδώματος τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς; Ειδικά όταν λέγεσαι ΟΦΗ και αποτελείς μεγάλο αγκάθι στον κώλο τους.
Είναι γεγονός ότι τα αφεντικά του ελληνικού ποδοσφαίρου δε θέλουν ομάδες στο πρωτάθλημά τους που πάνε κόντρα στο κατεστημένο. Η πολύμετοχικότητα λαϊκής βάσης είναι σίγουρα κάτι που ενοχλεί το μοντέρνο ποδόσφαιρο, των ιδιοκτητών και της μαφίας. Τι θα γινόταν άραγε αν στις Γενικές Συνελεύσεις όλων των ομάδων στην Ελλάδα, δικαίωμα συμμετοχής και ψήφου είχαν περισσότεροι από 1500 μέτοχοι, αγνοί φίλαθλοι, όπως στην τελευταία Γ.Σ. της ΠΑΕ ΟΦΗ; Τα μεγάλα κεφάλια της Super league τι αξία θα είχαν;;;
Ότι προσπάθεια και αν έκαναν για να μας καθηλώσουν στη ‘Β Εθνική πήγε άπατη γιατί απλά δε μπόρεσαν να υπολογίσουν τη δύναμη που έχει ο κόσμος όταν πρόκειται για κάτι ΔΙΚΟ ΤΟΥ, για κάτι που αγαπά… για κάτι που προσπάθησαν να του σκοτώσουν! Και όταν συμβαίνει αυτό… «οργή λαού, φωνή θεού».
Πορείες, συλλαλητήρια, σοβαρά επεισόδια, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής του κράτους, τραυματίες.
Οι επιθέσεις άλλωστε των οπαδών του ΟΦΗ σε Δικαστήρια και Εφορία, αν και συμβολικές, μπορούν σίγουρα να χαρακτηριστούν κομμάτι της γενικής οργής και αγανάκτησης για τη ροή που πλέον πήραν οι ζωές μας, χάρη Τρόικας, μνημονίου και νέων μέτρων από την Κυβέρνηση, σε αυτό το σύστημα της σαπίλας, της παρακμής, του ξεπουλήματος που πάντα την πληρώνουμε εμείς.
Ότι γίνεται στη μπάλα, γίνεται και στην Κυβέρνηση. Και το αντίστροφο.
Μιλάμε για την ίδια ακριβώς λογική εκμετάλλευσης, υπεραξίας και κέρδους ενάντια στους πολλούς. Για όλα αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς. Ως πού θα φτάσει αυτή η βαλίτσα; Για πόσο ακόμα θα μας πιάνουν κότσο; Αν δεν αλλάξει η κατάσταση στο πολιτικό σύστημα, δεν πρόκειται να αλλάξει στο ποδόσφαιρο.
Το πρωτάθλημα αρχίζει στις 27/8 και 7 ομάδες διεκδικούν 2 θέσεις στη superleague στα χαρτιά… “φυσικά” χωρίς κανένας να λογαριάζει τους οπαδούς. Αυτούς που πληρώνουν από αγάπη, από πίστη… και δεν πληρώνονται. Όπως κανένας δε λογάριασε και εμάς που μας ανάγκασαν ή να ταξιδέψουμε 6 φορές μέσα σε 12 μέρες στην Αθήνα… ή να μην έχουμε τη δυνατότητα να στηρίξουμε την ομάδα μας στα play ωχ!
Το ανέκδοτο του μήνα;
Έβαλε μπρος η πολιτεία να εξυγιάνει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Η ομάδα μας, δικαιώθηκε, αφού πέρασε από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη. Μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που κάποιος μπορεί να βρει το δίκιο του σε αυτό το σάπιο σύστημα. Δεν επαναπαυόμαστε. Με την ίδια λογική, όλοι μαζί, πρέπει να ενωθούμε για να αλλάξουμε τις ζωές μας κόντρα στο σύστημα της κοροϊδίας, της υποτέλειας, της απάθειας, της «εθνικής ομοψυχίας», του φόβου.
Δε μας έμεινε άλλος εφιάλτης. Γιατί με αυτή την κατάντια που έχει περιέλθει η Ελλάδα… το ποδόσφαιρο δε γίνεται να γλυτώσει. Η ομάδα μας δε γίνεται να γλυτώσει. Κανείς μας δε θα γλυτώσει. Ακόμα και αν ανεβήκαμε στην SuperLeague πολλά έχουμε να δούμε ακόμα.
Διάρκεια στην αντίδραση. Αντίσταση στην αδικία. Συνείδηση.
Υ.Γ. Ακόμα περιμένουμε να μάθουμε από την ΠΑΕ πότε θα πάρουμε τους τίτλους ιδιοκτησίας των μετοχών στα χέρια μας. Ωραίο το συμφωνητικό αλλά δε φτάνει.
Κάποιοι οπαδοί δεν φοβούνται να έχουν ΛΟΓΟ όταν οι κοινωνικές συνθήκες το απαιτούν, αποδεικνύοντας ότι είναι Πολίτες με συνείδηση και όχι πελάτες-πρόβατα. Η θύρα 4 του ΠΑΟΚ έβγαλε ανακοίνωση για τα τελευταία γεγονότα (όργια του κράτους) λέγοντας αλήθειες . Μας εκφράζει σχεδόν σε όλα. Την αναδημοσιεύουμε αυτούσια.
Τα προβλήματα είναι κοινά και η πραγματικότητα αμείλικτη.
Ο αληθινός Αγώνας τώρα αρχίζει, κι εκεί θα είμαστε όλοι στην ίδια πλευρά …
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω
Οι εντολοδόχοι προδότες του κοινοβουλίου πρέπει να κρεμαστούν στην πλατεία συντάγματος ύστερα από παραδειγματικό βασανισμό, αφού είναι ένοχοι για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας. Ειλικρινά περιμένουμε την ώρα που κάποιος απεγνωσμένος, αντί να οδηγηθεί στην αυτοχειρία, θα αποφασίσει να αυτοδικήσει στέλνοντας στο διάολο κάποιον πολιτικό.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Ούτε από τους γερμανοτσολιάδες πολιτικούς που μαζί με όλο το σκυλολόι τους, μπάτσους και παρακρατικούς, θα προσπαθήσουν να φέρουν εις πέρας το σχέδιο της υποδούλωσης του ελληνικού λαού, αλλά ούτε και από τον απλό κόσμο που βλέπει ότι ο μόνος δρόμος για να αποφευχεί η επέλαση της “δημοκρατίας” είναι να βγει στους δρόμους και να αντισταθεί, με κάθε μέσο.
Άρα είναι βέβαιο ότι θα επέλθει η σύγκρουση. “Σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση” όπως ξεκινάει η προφητική ταινία “Το μίσος”. Γιαυτό ο κόσμος ας το πάρει χαμπάρι και ας προετοιμαστεί κατάλληλα, γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει όπως έδειξαν τα προχθεσινά γεγονότα.
Στις 29-06 η Αθήνα χόρεψε σε μνημονιακούς ρυθμούς το χορό των ληγμένων χημικών, των ασφυξιογόνων και των αυτοσχέδιων εκρηκτικών της ελληνικής αστυνομίας. Είδαμε άτομα ανήμπορα να αντιδράσουν να χτυπιούνται αναίτια με το γκλομπ ανάποδα (τι παράξενο…), ηλικιωμένους να μην μπορούν να πάρουν ανάσα, διαδηλωτές να βγάζουν αφρούς από το στόμα λιπόθυμοι, μην αντέχοντας τον καρκίνο που εξαπέλυαν οι «προστάτες της δημοκρατίας».
Οι πολιτικοί και οι αστυνομικοί ενός κράτους άλλωστε που τόσα χρόνια βασίζεται στην κλεψιά, τη λαμογιά και τη βαρβαρότητα, δεν θα μπορούσαν να διέπονται από διαφορετικές αξίες. Οι μεν, σε μία μέρα υποθήκευσαν το μέλλον εκατομμυρίων Ελλήνων βυθίζοντας τη χώρα ακόμη πιο βαθιά στο βούρκο και καταργώντας κατακτήσεις των εργαζομένων που έχουν επιτευχθεί με φόρο αίματος. Οι δε, ξεπέρασαν ακόμη και τους ίδιους τους αξεπέραστους εαυτούς αφού μετέτρεψαν την Πλατεία Συντάγματος σε θάλαμο αερίων, κάνοντας ακόμη και τον χημικό Αλί να μοιάζει μπροστά τους με παιδάκι. Κοπανούσαν αδιακρίτως, επέστρεφαν σωρηδόν πέτρες και βεγγαλικά σε διαδηλωτές χωρίς εξάρτηση, πετούσαν με μίσος πέτρες σε άνδρες του ιατρείου πρώτων βοηθειών οι οποίοι κουνούσαν επιδεικτικά μπροστά τους τη σημαία του ερυθρού σταυρού και προκαλούσαν συνεχώς. Μόνος στόχος αυτών και των σοσια-ληστών προϊσταμένων τους η εκκένωση της Πλατείας από τους ανθρώπους που σθεναρά εδώ και τόσες μέρες αντιστέκονται στην προσπάθεια καταστροφής της ζωής τους.
Οι «προστάτες της δημοκρατίας» αν και έφτασαν έπειτα από πολύωρη προσπάθεια στα σκαλιά του μετρό, πετώντας χημικά σε κλειστό χώρο στον οποίο και ήξεραν ότι λειτουργεί κέντρο πρώτων βοηθειών (αφού το πρώτο που βρισκόταν στην Πλατεία κατάφεραν να το διαλύσουν) δεν ολοκλήρωσαν τελικά το σκοπό τους καθώς απωθήθηκαν από τη μάζα των διαδηλωτών. Είμαστε σίγουροι πως αυτή η μέρα θα μείνει στην ιστορία, δυστυχώς όχι επειδή επετεύχθη η καταψήφιση του «μεσοπρόθεσμου», αλλά επειδή μας έδειξε εκτός των άλλων πως υπάρχει ελπίδα. Την είδαμε στα μάτια των διαδηλωτών ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλλου, που υπέμειναν καρτερικά την συνεχή επίθεση επειδή «η Πλατεία είναι δικιά μας, δεν θα μας την πάρουν, είμαστε περισσότεροι από αυτούς». Την ακούσαμε στα τύμπανα που δεν σταμάτησαν να παίζουν συντροφεύοντας τις ιαχές του κοινωνικού πολέμου. Τη μυρίσαμε στον καθαρό αέρα που φίλτραραν οι αντιασφυξιογόνες. Τη γευτήκαμε με το ψέκασμα των Maalox στο στόμα.
Ως οπαδοί του ΠΑΟΚ, του μεγαλύτερου κοινωνικού κινήματος σε όλη τη Βόρειο Ελλάδα έχουμε νοιώσει στο πετσί μας άπειρες φορές την αδικία του κράτους, την ανισονομία αλλά και την αστυνομική βαρβαρότητα. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν παρά να είμαστε αντίθετοι στην καταλήστευση των ζωών μας! Να είμαστε αλληλέγγυοι στις Πλατείες και παρόντες στους χώρους που υπάρχουν και δρουν καθημερινά αγωνιζόμενοι άνθρωποι.Ο αγώνας συνεχίζεται…
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε μερικές μέρες πριν από τις “καταιγιστικές” εξελίξεις στο χώρο του ελ. ποδοσφαίρου.Ισονομία και δικαιοσύνη δε μπορεί να υπάρξει πουθενά από τη στιγμή που τα «δημοκρατικά» κόμματα τα οποία κυβερνούν στις ζωές μας έφτασαν στο σημείο να τρώνε με χρυσά κουτάλια, ξεζουμίζοντας μας για χρέη προς πάσα κατεύθυνση, χρέη για τα οποία αποκλειστικά υπεύθυνα είναι τα ίδια.
Φυσικά ο κόσμος του ποδοσφαίρου, διέπεται από την ίδια ακριβώς λογική.
Η κατάσταση στην οποία έφτασε η Ελλάδα (και όχι μόνο, μέρα με τη μέρα οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης φτάνουν στο οριακό τους σημείο) δεν αποτελεί αποτέλεσμα μιας… «οικονομικής κρίσης» αλλά ξεκάθαρα, συστημικής κρίσης.
Το πολιτικό σύστημα εκείνο που εγκαθίδρυσαν διάφοροι «καλοθελητές» και «εξέλιξαν» σύμφωνα πάντα με τα δικά τους συμφέροντα (τις περισσότερες μάλιστα φορές προς τα συμφέροντα «άλλων»¨) πλέον ξεκάθαρο όσο ποτέ, αποδείχτηκε πως δεν «τραβάει» άλλο.
Δεν τραβάει άλλο γιατί οι κυβερνώντες και τα τσιράκια τους έφαγαν τόσο πολύ που δεν έμεινε ούτε ψίχουλο. Και φυσικά ζητάνε και από πάνω από τον ίδιο το λαό να πουλήσει περισσότερο ιδρώτα για ακόμα λιγότερα αγαθά.
Φυσικά, όπως και στη μπάλα, «λάδι» μέχρι τώρα τη βγάζουν οι ελάχιστοι.
Πότε όμως οι πολλοί έμειναν με σκυφτό το κεφάλι; Ιδιαίτερα όταν δεν τους έμεινε τίποτα πια και το μόνο που παίρνουν είναι εμπαιγμός και κοροϊδία με τη σέσουλα;
Η χώρα ξεπέρασε το οριακό της σημείο. Ο λαός κάνει κινήσεις που δεν πίστευε λίγο πριν ότι θα έχει τη δύναμη να κάνει. Γιατί απλά… δε φανταζόταν ότι θα έφτανε μέχρι εδώ. Και φυσικά πρέπει ο καθένας να κάνει την αυτοκριτική του. Ο ίδιος έφερε τους χαραμοφάηδες στην εξουσία. Εκτός και αν οι εκλογές ήταν… σικέ!
Για μας η απάντηση σε όλους αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν πως μπορούν να μας καθοδηγούν, πως μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν κουμάντο, είναι ότι παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και δεν περιμένουμε τίποτα και από κανέναν. Πλέον δε μας έμεινε τίποτα περισσότερο από ένα σκοτεινό και δυσοίωνο μεν, βέβαιο δε μέλλον. Το μόνο που κρατάμε είναι η αλήθεια που πλέον ζούμε και ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε για πράξεις κόντρα στο κατεστημένο. Επιλέγουμε να βρισκόμαστε στο δρόμο γιατί έτσι μάθαμε. Γιατί ξέρουμε πως μόνο στο δρόμο γεννιούνται οι συνειδήσεις. Μακριά από τον καναπέ και τα παπαγαλάκια της εξουσίας που πιπιλάνε τα μυαλά μας κάθε μέρα από την τηλεόραση. Και να να είναι σίγουροι όλοι αυτοί πως δε θα γίνουμε το καπέλο κανενός.
Ως οπαδοί του ΟΦΗ ξέρουμε πολύ καλά από αγώνες. Και κερδίσαμε το σεβασμό όλης της Ελλάδας όταν αποτινάξαμε τις μαριονέτες του πράσινου ζυγού. Πέρα όμως από την ηθική μας ικανοποίηση και την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας μας, απ’ τη στιγμή που το σύστημα παραμένει ίδιο, φτάνουμε στο σημείο να βαλλόμαστε πλέον ακόμα περισσότερο, από τους ελάχιστους μεν, πανίσχυρους δε, του ελληνικού πρωταθλήματος.
Πετύχαμε να φέρουμε την ομάδα μας, στα χέρια του κόσμου του Ηρακλείου. Μακριά απο ιδιοκτήτες και κουμανταδόρους. Με τον κόσμο του ΟΦΗ να κινεί τις εξελίξεις. Να γνωρίζει και να επεμβαίνει όταν κρίνει ο ίδιος ότι είναι απαραίτητο.
Σαφώς και οι ελάχιστοι αυτοί που διοικούν τον ελληνικό αθλητισμό δε θέλουν ομάδες που να ανήκουν στον κόσμο τους. Δεν θέλουν τον ΟΦΗ! Δεν τους βολεύει. Με ποιόν θα κάνουν τα «κουμάντα τους» όταν δε μπορούν να βρουν τον ιδιοκτήτη (γιατί είναι χιλιάδες); Όταν δεν υπάρχει αφεντικό; Το μοντέρνο ποδόσφαιρο στην καπιταλιστική πραγματικότητα επιβάλει το στοίχημα. Επιβάλει το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Τις μίζες… όπως ακριβώς και στη «ελληνική δημοκρατία». Και σίγουρα όποιος δεν πάει με τα νερά του συστήματος… χάνεται.
Για το λόγο ότι κοινωνία και ποδόσφαιρο είναι συγκοινωνούντα δοχεία, όπως φυγαδεύονται οι βουλευτάδες από την πίσω πόρτα, έτσι θέλουμε να δούμε τις μαφίες του αθλητισμού.
Δεν μας τρομάζει ο «μπαμπούλας» της FIFA και της UEFA που κουβάλησε η ΕΠΟ για να λύση το πρόβλημά μας, όπως δε μας τρομάζει και ο μπαμπούλας του ΔΝΤ που έφεραν στη χώρα τα τσακάλια της βουλής.
Απαιτούμε «πραγματική δημοκρατία» που φωνάζουν και άλλοι αγανακτισμένοι.
( Θυμόμαστε όμως ότι και στις Κομμούνες του 1870 ο λαός απαιτούσε δημοκρατία. Δυστυχώς δημοκρατία δεν ήρθε ποτέ. Αλλά μια χούντα με μπόλικο μακιγιάζ.)
Πλέον το μακιγιάζ έλιωσε και η μάσκα έπεσε.
Προβληματιζόμαστε για το μέλλον. Θέλουμε όμως να μαθαίνουμε από την ιστορία ώστε ο λαός να μην ξαναπέσει στις έξυπνες παγίδες τους (βλέπε ανασχηματισμός).
Θα είμαστε στο δρόμο για ειλικρινή επικοινωνία και συνδιαμόρφωση και καλούμε όλους τους Πολίτες για παραμονή διαρκείας στην πλατεία Ελευθερίας, μακριά από κόμματα και παρατάξεις, μακριά απο μικροπολιτκά συμφέροντα και επίδοξους καθοδηγητές.
Να μην εκτονώσουμε την αγανάκτηση και την οργή μας αλλά να την οργανώσουμε και να τη διοχετεύσουμε εκεί που θέλουμε εμείς. Στα μούτρα τους.
omilistas 
